Mensenkinderen

Een verrassend, persoonlijk project van Anderson-zanger Bas van Nienes Je zou het een luxeprobleem kunnen noemen. Samen met kompaan Jeroen van der Werken, met wie hij electropop-duo Anderson vormt, reisde Bas van Nienes de afgelopen jaren de wereld over. Tokio, Berlijn, Los Angeles en Stockholm – de hipste clubs en festivals, radio en televisie, hordes nieuwe vrienden, overleven op fast-food en sushi, eindeloze autoritten en vliegreizen. Na talloze intense, slopende tours eindigde de rit waar hij begon, thuis. De grauwheid van een maandagmorgen in een Ridderkerks rijtjeshuis. De onwennige regelmaat van een pril gezinsleven. Een agenda vol lege bladzijden. De overgang kon niet groter zijn. Maar Bas vond het wel prima zo. Hij had zich onlangs nog verloren gevoeld op een hip feest, boven op een wolkenkrabber in Hollywood. Wat had hij daar te zoeken? Met beide voeten stevig in de Hollandse klei, dat voelde veel vertrouwder. Het verlangen om de wereld te veroveren had Bas niet meer. Misschien werd het tijd die hele carrière opzij te zetten. Aan iets nieuws te beginnen. Hij draaide de deur van zijn tot opnamestudio gepromoveerde schuurtje op slot. Van de weeromstuit kwamen al gauw de diepere vragen en twijfels naar boven borrelen. Oude dagboeken boden uitkomst. Bas begon zijn gedachten op te schrijven en herontdekte mijmeringen van jaren terug. Een vleugje poëzie liet zich in die krabbels niet negeren. Herinneringen aan het Nederland uit zijn jeugd, toen zijn wereldje nog klein, maar zijn geloof grenzeloos groot was. Heel voorzichtig, fluisterend, dienden flarden van onbekende melodieën zich aan. Met een karrenvracht aan instrumenten trok Bas het schuurtje in zijn achtertuin weer in. Nu eens niet om een lading doortimmerde songs te componeren, maar om geheel vrijblijvend wat achtergrondgeluid te produceren bij de woordenstroom in z’n hoofd. Geen hoge verwachtingen, geen ingewikkelde structuren, geen radiovriendelijke beperkingen. De afloop van het verhaal laat zich raden. Het bloed kroop waar het niet gaan kon en voor hij het wist had Bas een album vol prachtige popminiatuurtjes in elkaar geknutseld. In de indie-electro-stijl die we kennen van Anderson, maar dan veel intiemer en krakkemikkiger. In de meeslepende melodieën en broze arrangementen van Mensenkinderen, zoals het project werd gedoopt, klinkt de dromerigheid door van The Innocence Mission, de gelaagdheid van Sufjan Stevens en de nostalgische huisvlijt van Loney Dear. En dat alles voorzien van teksten in het Nederlands, als ode aan het Vaderland. Soms letterlijk overgenomen uit het eigen dagboek; in een enkel geval uit het reisdagboek van opa. Soms een nostalgisch verhaal, een schijnbare flard uit een kinderliedje, dan weer een kloek geloofsrefrein dat niet zou misstaan in het vergeelde liedboek van een leeggelopen dorpskerk. Melancholie biedt Mensenkinderen volop, maar ook een ontwapenende speelsheid en bijna kinderlijk gevoel van hoop. Het plezier begint al in de openingstrack – zie een glimlach maar te bedwingen als Bas over een Nintendo-achtig baslijntje zijn fantasiewereld bezingt: Een huis gebouwd van Lego Een auto van karton Een kerk gebouwd van plastic Smeltend in de zon Een vliegtuig in de verte Met vleugels van papier Ik schrijf mijn eigen bijbel Op een eiland ver van hier. Read more on Last.fm. User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License; additional terms may apply.